Wat is het alweer lang geleden dat ik schreef! Het leed met nek en schouders is na goede behandelingen in Antwerpen wel geleden, al presteerde ik het wel om afgelopen winter tijdens een vakantie in Egypte bij een ‘dagje’ Petra te vallen en schouder en elleboog te breken. Ook was mijn tricepspees gescheurd, dus ben ik op de valreep in 2022 geopereerd en ga ik 2x per week naar de fysio voor het oprekken van de pees en elleboog. De breuk in de bovenarm (ter hoogte van de schouder) is met een plaat en schroeven vastgezet en wil nog niet heel goed genezen. Daarom zwem ik 2 à 3x per week, in een heerlijk ouderwets openluchtbad in Veghel. Een baantje rug, terug borst en tot nu toe alleen schoolslag. Maar ik kan weer duiken en ik zwem probleemloos 2x 20 baantjes.
Petra was in alle opzichten interessant: het lopen tussen de rotsen door, om uit te komen bij de gaaf bewaard gebleven tempel – of wat het moge zijn. Ik noemde het The Temple of Doom, daar deed het me aan denken. Pal na de tempel viel ik en wat daarna volgde, was een avontuur op zich. Ik werd opgehaald door militairen in een te kleine jeep en naar een staatsziekenhuis vervoerd. Daar kon ik alleen maar roepen dat ik morfine wilde (vraag me niet waarom, maar ik bleef erom roepen. En kreeg het niet 😉 ) Mijn elleboog moest ook op de foto en er lagen 4 mannen op me om de arm gestrekt te houden, wat resulteerde in nog harder geroep om morfine 🙂 Tegelijkertijd dacht ik: als 4 mannen onder röntgenstralen gaan liggen, kan dat apparaat niet al te best zijn. Dat klopte wel, vergeleken met hier.
We moesten 38 euro afrekenen en de gids, die helemaal overstuur was, liet de hele bus omrijden langs een apotheek, waar een sling voor me werd gekocht. Ik werd gegipst in de auto gezet en teruggereden naar de bus, waar ik met vriendelijkheid en lieve dingen werd overladen. Nog steeds zonder morfine trouwens, maar in het gips en met sling ging het wel. Zo kwamen we gehavend en na weer veel avonturen op de luchthaven van Sharm-el-Sheikh terug in Nederland. Toch bewaar ik mooie herinneringen aan die vakantie: 2 dagen voor mijn val heb ik een ‘tandemduik’ mogen doen en dat was van een onaardse schoonheid. Wat heb ik genoten! Ook Petra vond ik indrukwekkend; mijn val heeft dat gevoel niet bedorven. En buitenlandse ziekenhuizen vind ik sowieso fascinerend. Dit was mijn 3e al: in 2017 na een forse buikgriep een halve nacht op A&E in Nieuw Zeeland, in 2019 na een val op Madeira naar een stokoud ziekenhuis en ook hier was het oud en interessant.
Mijn schouder en arm vragen tijd en energie, maar ik ben juist zo actief mogelijk om de boel weer wat beter te krijgen. Dit in tegenstelling tot 2 jaar geleden, toen dat niet kon. De tuin is weer opgeknapt, stukje bij beetje werk ik die bij, mijn plantjeshobby – overblijfsel uit de coronaperiode – gedijt en ik kan zelfs weer fotograferen! In het voorjaar waren we een week op Lesbos, waar we ondanks het mindere weer elke dag zo’n 3-5 kilometer wandelden en slangen zagen, het Petrified Forest (nou ja, forest – wat losse stammen, maar toch) hebben bezocht en aan een vogelexcursie hebben deelgenomen. Op één regendag na waren we elke dag actief. In juli zijn we wezen vlinderen in de Hautes Alpes en hebben daar prachtige soorten gezien en ons suf gefotografeerd. Rondom de gîte fladderde het dat het een lieve lust was en het was heerlijk warm. We hebben genoten!
Kortom: ondanks dat er van alles gebeurd is en we grote persoonlijke verliezen hebben geleden (zo overleed mijn allerliefste tante begin dit jaar onverwacht), hebben we het goed en is alles anders dan in de vorige blog. Ik ben erg blij dat ik veel dingen als avontuur kan ervaren en kan lachen om het schreeuwen om morfine omdat ik dat op de tv-serie A&E zag. Dat zat blijkbaar in een hoekje van mijn geest. Ironisch is dat we het terug in Egypte gewoon in de apotheek hadden kunnen kopen! En dat de gids zo overstuur was, had alles te maken met zijn hoofdelijke aansprakelijkheid in Jordanië: hij had zo 5 jaar cel kunnen krijgen voor de val van een witte Europese vrouw. Daar schrokken wij van, wij hoeven geen wraak om een ongeluk. Iedereen kan struikelen!
Ik zwem stoer in het koude water en geniet daar ouderwets van, al word ik er liever wat bruin bij 🙂 Het enige wat ik nog mis is borduren. Ik durf het nog niet, omdat ik mijn arm net te hoog moet houden bij het vasthouden. Maar dat komt ook wel weer. Ik heb er alle vertrouwen in, en in wat komen gaat!
Het jaar 2021 zit er op. Gelukkig. Ik vond het een moeizaam jaar, al waren er ook mooie en bijzondere dingen. Maar het verlies van Iffix en vooral van Sushi hakten er in. Daar heb ik maandenlang last van gehad, dat ze nog zo jong al niet meer kon leven. En als goed calvinist bleef ik vragen of we niet meer of eerder iets hadden kunnen doen … Nee, dit was haar lot. Door een stom ongeluk, niet door falen van wie dan ook. Dat mag nu in 2021 blijven, met alle emoties die daar bij horen.
De grootste moeizaamheid zat hem in de pijn die me plaagde en vaak zelfs volledig lamlegde. Mijn versleten nek gaf zenuwpijn en de chronische ontstekingen in de schouders verbeterden niet, zodat ik al vroeg in het jaar niet meer kon borduren – iets wat ik elke avond met grote liefde deed. Tuinieren deed ik niet vanwege het beroerde weer, en op zeker moment ging fotograferen ook niet meer en verloor ik ook deze grote hobby. De somberheid sloeg toe. In juli zouden we een weekje vlinderen in Noord-Italië in het beroemde Aostadal, maar eigenlijk hoefde het van mij niet meer. Hoe moest dat met de camera (want vlinderen is fotograferen)? Een vriendin bood uitkomst: er bestaat een elastisch harnas dat nek noch schouders belast. Zij had ook nog een allround lens, zodat ik zo min mogelijk hoefde te wisselen.
Wij reden dus toch naar Noord-Italië, ik tjokvol medicatie. Daar pijn is beter dan thuis pijn, vond Jos, en hij had gelijk. We deden rustig aan, ik rustte mijn uren en dan konden we toch 3-4 uur vlinderen (lopen kon ik prima). Dan weer een paar uur rusten voordat we uit eten gingen. Het was een fijne week, maar eenmaal weer thuis kon ik steeds minder door de overbelasting, want grenzen voel ik pas als ik ze (ver) overschreden heb, en ik heb wel telkens de camera op moeten tillen om voor mijn oog te houden. Dat konden mijn armen achteraf bezien niet aan. Vanaf september kreeg ik morfinepleisters en daarna werd de pijnbehandeling in de nek in plaats van in de schouders gezet. Die behandeling hielp! De pleisters worden afgebouwd en ik ben zelfs (gedoseerd) aan het haken. Af en toe pak ik de camera weer, en langzaam verdwijnt de somberheid.
Er zijn ook zoveel ergere dingen: een overlijden weegt veel zwaarder dan mijn pijn. Maar deze was er wel en legde bij ons een sluier over 2021. Een vriendin waste wekelijks mijn haar onder de kraan, Jos kookte dagelijks, de energetisch masseuse liet me niet verkrampen in pijn. Maar het was moeizaam, want veel mensen vinden dat je klaagt, en dat mag niet. Het was niet anders, ook dat mocht bij haar. Ik mocht voelen, benoemen en alle frustratie eruit gooien. Wie dat niet wil, hoeft dit niet te lezen en het ook niet te begrijpen. Dat mag ook. Gelukkig leerde ze me ook weer te huilen – iets wat ik al jaren ontzettend mis. Het is weer terug: eerst het huilen om de pijn, later de ontroering van mooie muziek, een prachtige film en diepgevoelde emoties. Ik krijg langzaam mijn zelfstandigheid terug: Jos hoeft mijn vlees niet meer te snijden, ik kan zelf mijn haren weer wassen en ik lig geen hele dagen van ellende meer in bed. We hebben het ook weer gezellig samen, want met pijn is het leven niet leuk, maar ben ik ook niet leuk. Eind januari ga ik voor een onderzoek naar een arts in Antwerpen, die een heel andere kijk op artrose van de wervelkolom heeft. Ik ben heel benieuwd of hij andere dingen voor me kan doen!
Na de zomer vol somberheid en de weemoed en het omzien die me in december altijd bekruipen, heb ik nu goede moed. Ik kijk weer met plezier uit naar kleine en naar grote dingen, waarbij ik heb geleerd dat polarisatie en veel nieuws volgen de somberheid aanwakkert, en dat liefde en zachtheid voelen veel meer oplevert. Ik oordeel niet meer over mensen die zich niet willen laten vaccineren – dat mogen zij helemaal zelf weten. Tenslotte doe ik dat de andere kant op. Mijn dierbaren blijven dierbaar, met of zonder vaccin. De tuin komt wel weer op orde, mijn plantjes ook. En de foto’s van Aosta zijn geweldig. Zoveel nieuwe vlindersoorten en daarnaast vond ik het domicilie van een Aspisadder, waar ik twee keer uitgebreid foto’s van heb kunnen nemen!
Na deze terugblik laat ik achter wat in 2021 akelig was en kijk met open blik 2022 in. Met onze Griekjes Spick (Noord-Macedonië) en Sproetje-Purk (Kreta). Ik noem haar Purkje, wat klein ding betekent, Jos noemt haar Sproetje en ze luistert bij hem alleen naar Sproetje, bij mij alleen naar Purkje 🙂 En vanzelfsprekend met de oudere poezen Miss Muis en Kleinie, en bovenal met mijn lief!
Het lijkt wel alsof ik niets meer om over te schrijven heb dan over zieke en overleden huisdieren. Er zit genoeg in mijn hoofd waarover ik zou willen schrijven, maar die woorden komen niet bij het toetsenbord. Maar zodra een dierbare sterft, dan moet ik daarover schrijven – om haar te eren, maar ook om te verwerken.
Dus gaat dit stuk over onze geweldige poes Sushi. Ik probeer haar laatste 8 dagen niet de boventoon te laten voeren (al schrijnen ze nog verschrikkelijk en huil ik om de haverklap om haar lijden), maar de focus te houden op haar korte, maar mooie leventje. Ik ontkom echter niet aan die 8 dagen, die dinsdag jl. abrupt eindigden.
Van een nachtje niet thuiskomen tot ’s middags met een geknikte staart verschijnen en zodra ik de dierenarts had gebeld voor een afspraak, hem snel weer smeren. Dat was maandagmiddag. Uiteindelijk woensdags naar de dierenarts en donderdags naar een andere vestiging voor een foto en daar vonden ze een abces, dat weggehaald en schoongemaakt werd. Maar het was niet goed, ik zag het donderdagavond al aan haar. Ze lag dinsdagnacht uitgestrekt bij ons op het bed en doordat ik niet goed sliep, heb ik haar toen gelukkig veel kunnen aaien. Donderdags na de ingreep kroop ze naar hoekjes en lag daar languit. Ik voelde en wist wat komen zou … Ze wilde niet eten of drinken, dus terug naar de dierenarts voor injecties want de antibiotica moest aanslaan. ’s Nachts, toen ik naar het toilet moest, kwam ze moeizaam en zielig de trap op en keek me aan en ik wist nu zeker wat ik al wist: ze redt het niet. Maar ik bleef flink. Vrijdags weer naar de dierenarts en ze moest blijven voor een infuus en prednison. De bacterie kon beide kanten op gaan, zei de dierenarts voorzichtig en gaf haar morfine, zware antibiotica en infusen. Twee keer per dag kregen we een update. Maandag werd bij een nieuwe foto duidelijk dat haar staart, haar prachtige wasberenstaart, niet meer te redden was. Dinsdagochtend zou deze geamputeerd worden. Maar we werden gebeld dat tijdens het scheren duidelijk was dat de infectie via het ruggenmerg al tot het bekken zat … Zij was niet meer te redden. Arme, arme Sushi.
Tussen weten en weten zit een groot verschil. Daadwerkelijk horen dat ze dood gaat, is iets anders dan de angst ervoor. We waren er toen ze, onder narcose, bij ons werd gebracht. We konden afscheid nemen voordat ze haar in lieten slapen. Ze was zo weg. We kregen haar mee in een lief roze dekentje, waar we haar kopje en pootjes uit lieten steken. Thuis was haar ziel ook zo weg – blijkbaar wilde ze na al die pijn snel spelen op de regenboogbrug. Al aan het einde van de middag hebben we haar begraven, dicht bij Iffix. Sindsdien is er gemis, bij ons allebei. Mijn flinkheid is gesmolten, verdwenen, weg. Ik huil. Onze Sushi is er niet meer, we hebben alleen nog herinneringen.
Ze was het eerste kitten dat we samen haalden, waar we allebei verliefd op werden en dat evenveel van ons allebei hield – misschien nog wel meer van Jos. Dat was fijn voor hem; de oudere poezen trekken toch het meest naar mij. Ze was geboren in een gastgezin met 2 gelijkende broertjes en/of zusjes: drie blauw-beige schoonheden die samen plezier maakten. Maar het werd zomervakantie en ze gingen tijdelijk naar het asiel, waar de darmparasiet giardia zich stiekem had genesteld en ook haar vond. Ze overleefde het ternauwernood bij het medisch pleeggezin, gescheiden van haar broertjes of zusjes en geregistreerd als een katertje met een vreselijke naam. Ik vond dat ze zo’n poezenkopje had en we gingen checken: ja hoor, niks katertje! Later bij de sterilisatie werd dat bevestigd: het was echt een poes 🙂
Eigenlijk zouden we haar poep nog een keer moeten laten controleren voordat ze bij de andere katten mocht, dus zou ze op een kamertje apart zitten vanwege mogelijk besmettingsgevaar. Maar daar was Skinny Minny het niet mee eens: de volgende dag al vloog ze rap de kamer uit, vond onze slaapkamer en vleide zich op haar zij op het bed. Hier woon ik! Heerlijk, haar zelfvertrouwen! We genoten van haar speelsheid en van haar levenslust – je zou niet zeggen dat ze door het oog van de naald was gekropen. De uitslag kwam: geen giardia, dus ze nam volop deel aan het huiselijk kattenleven. Tot afgunst van de rest kreeg ze speciaal voer om aan te sterken en mochten de anderen alleen het bakje uitlikken. Ze knapte zienderogen op en vermaakte zich met allerlei dingen. Niet met speelgoed, maar met dingen die zij zo beschouwde. En ze was een kei in vliegen vangen.
Toen ik een week later een nieuwe knie kreeg, bleek ze stapelgek te zijn op de weggooi-tuutjes van de oorthermometer. Ze liep er mee in haar bek alsof het een speentje was, speelde er ingewikkeld mee – zij speelde nooit normaal, alles moest ergens omheen, overheen, onderdoor en daarna liep ze er weer mee in haar bek, tot ze een nieuwe kreeg. De stofzuiger heeft menigmaal verstopt gezeten door al die afgekauwde speentjes 🙂 Later zochten we alles af naar meer speentjes, maar met corona waren thermometers met speentjes uitverkocht. Daarna werden het rietjes van pakjes drinken. Daar was ze ook stapel op en ze liep er mee alsof ze een brede doorzichtige snor had 🙂
Ze rende vaak even van schoot naar gezicht, gaf een paar kopjes en sprong dan naar de baas. Die maakte eten, dus daar viel elke avond wel wat te halen! Hij noemde haar zijn keukenhulpje, ze kwam er voor binnen, liet alle interessante kikkers en andere beesten bij het water schieten zodra ze zag of rook dat hij ging koken. Dan deden we snel het luikje dicht, anders bleef ze ’s avonds te lang weg. Maar als je toch de deur voor haar opendeed, streek ze langs je benen, als bedankje voor het binnenlaten. Voor de traditionele koffiemelk gaf ze harde kopjes, zodat er meer uit het pak kwam 🙂
Ze was ongelooflijk slim en ook heel gezellig, want ze praatte: van die lieve zachte geluidjes als antwoord op ons. Wij hebben de (ongezonde) gewoonte om elke avond een stukje chocola te eten, dat in een papiertje is verpakt. Ik als neuroot vouw die papiertjes al op sinds ik die chocola eet, en Jos ging meedoen. Dan werden de papiertjes naar haar gegooid. Ze wist het: zodra ik mijn avondmedicijnen had, kwam de chocola. Eerst moest ze krabbend, alsof ze schaatste, uit mijn waterglas drinken, dan ging ze in de hoek zitten waar wij de papiertjes naartoe gooiden. Een tijd lang heb ik ze achter een glazen wandpaneel langs laten glijden en dat vond ze nog veel leuker dan het gewone gooien! En wij deelden haar lol. Ook die papiertjes vonden we overal terug: ze wurmde ze onder deuren door, tot onder een stukje plint waar een minuscuul kiertje zat. Overal kwamen de papiertjes tevoorschijn en al pakten we ze allemaal op (dachten we), ook hiervan ging de stofzuiger regelmatig op tilt.
Door haar karakter en gedrag was ze zó anders dan we gedacht hadden! Je krijgt een mager kitten dat geleden heeft, maar Sushi hield zo van het leven en van spelen dat ze zelfs ren- en springpartijen op en met Kleinie deed! Kleinie, die normaal gesproken relaxed ligt en het leven zo wel prima vindt. Onze Noord-Macedonische man Spick deed hetzelfde en ze genoot ervan – al vond ze Spick iets enger; hij is namelijk nogal lomp en bovendien formaat paard vergeleken bij haar, een klein poesje. Ze lag niet bij de anderen, al wilde Spick dat wel. Maar nee, Sushi was solo, ook buiten.
Ze was niet altijd even netjes; binnen komen voor de kattenbak is een gedoe als je buiten speelt. Dat merkten buren, waar ze onder de tuinbank ging zitten en haar behoefte deed. Binnen zou Sushi nooit onzindelijk zijn, ik denk oprecht dat ze gewoon even snel ergens iets deed omdat ze bezig was met allerlei beesten te vangen. Want ze was een jager. Een buurvrouw zag haar vorig jaar met een grote kikker in de bek lopen en onlangs heeft ze een babyvogeltje gepikt. Dat zat even sterk in haar als het gezellige dier dat niet zeurde als de deur dicht ging. Dan ging ze ergens in huis liggen. Als ze dan buiten iets zag wat haar aandacht vroeg, zat ze als een stokstaartje te kijken 🙂
Troostend en verrassend is dat Spick – die oosters bloed heeft – veel overeenkomsten met haar heeft. Ook hij loopt met rietjes – alleen een slagje groter. Ook hij vangt de papiertjes (dat keek hij af van haar), alleen weet hij niet wat hij er daarna mee moet. Ook hij praat en ook hij ligt op het aanrecht voor de restjes van de kok. En toch, hoeveel we ook van deze kat (die we liefkozend “het paard” noemen) houden, het is niet Sushi. Er was maar één Sushi, zij was uniek. Ik heb in mijn leven veel katten gehad, maar Sushi was de derde die zó diep mijn ziel binnenkwam, en nog extra omdat ze zielig was, en omdat wij haar samen uitgekozen hadden. En zij koos ons.
Sushi-poeshie, Soezepoes, Snoesiepoesie, wat heb je ons veel plezier en vooral liefde gegeven. Het aller- allerliefste aan je was dat als Jos hoestte, jij in je slaap als antwoord piepte. “Miep-miep-miep-miep”, je babygeluid. Als ik dan ook nog wat piepjes gaf, kon het zijn dat er nog één piep af kon, maar daarmee hield het op. Ik heb het helaas nooit vast kunnen leggen, maar wat was dat lief en aandoenlijk ❤ We missen je verschrikkelijk en kunnen niet geloven dat we je nooit meer zien. De schok werkt nog na, we zijn er nog lang niet doorheen. Maar dat verdien je, lieve Sushi met je frons. Je bent het liefste wat ons samen overkomen is en we hadden graag nog jaren en jaren van je gehouden. En we hadden je zó graag het laatste leed willen besparen! Je bent en blijft voor altijd in ons hart ❤
Sushi, geboren op 28-4-2019, bij ons komen wonen op 25-8-2019, overleden op 22-6-2021.
Dit is een lang verhaal over een bijzondere kat (en dat was-ie). Het verhaal is lang doordat hij 15½ jaar deelgenoot van mijn leven was – iets, wat geen man ooit gered heeft. Hij is me ontzettend dierbaar, mijn Iffix met zijn verlegen blik en zijn eigenaardigheden. Een week geleden stierf hij en hij verdient dit verhaal over hem en over ons leven samen. Dus geen keurige blog, maar het levensverhaal over de liefste man die een royaal bontrandje om mijn hart vleide. Een monument voor Iffix, mijn wonderkat.
Hij kwam na de drama’s in 2005, in de zomer samen met zijn zusje. Ik kreeg hem van een toenmalige vriendin die ALS had. Daarom noemde ik hem “IF (they could) FIX (it)”. Zijn zusje werd naar mijn aanvallen van somberheid Oxa(zepam) genoemd. Oxa & Iffix, twee mooie kittens die erg aan elkaar hingen. Ze werden ziek – toch nog weer. Blijkbaar was het virus nog altijd niet weg. Het kostte me moeite ze te verzorgen; ze waren nogal eigenzinnig als het op medicatie aankwam. Ze waren mager en speelden niet, zaten altijd samen en keken niet om naar andere katten. Maar poes Giva trok zich daar niets van aan en waste hen vlijtig de oren. Ze konden die moederliefde goed gebruiken en lieten het zich welgevallen.
Na een jaar overleed Oxa. Ik legde haar vlak voordat ze stierf koel, maar ze kroop terug en rolde zich om mijn stoelpoot, terwijl Iffix op mijn schoot zat (iets wat hij later niet meer durfde). Ze overleed en ik wilde haar wat mooi neerleggen zodat iedereen afscheid kon nemen en haar ziel weg kon. Maar Iffix deed iets eigenaardigs: hij ging bovenop haar liggen en bleef een uur stil liggen. Toen hij opstond, was Oxa koud en stijf en geen andere kat keek meer naar haar om. Haar ziel leek in hem overgegaan. Hij kwam de week daarop een kilo aan en bleef groeien, werd gezond. Eten en gekamd worden waren zijn grote hobby’s. Als ‘kwartlanghaar’ (hij had een Perzische vader) was kammen zeker nodig, dus dat hij dat fijn vond, kwam mij goed uit.
Hij had een hoop eigenaardigheden. Zo was hij bang voor schoenen – niemand weet waarom, er was nooit iets gebeurd. Hij had geen idee hoe het luikje van de kattenbak werkte, dus dat moest er voor hem af. Ik noemde hem liefkozend “niet al te nozel”. Toen hij me een vlinder bracht, helemaal zelf gevangen, heeft die jaren in een kast gestaan. Dat is het enige wat hij ooit ving 🙂 Als ik naar de wc of naar de gang ging, sjokte hij tot aan de gangdeur en bleef daar met één poot naar voren afwachtend staan kijken tot ik terugkwam. Dan draaide hij zich om en liep met mij mee terug. Hij ontroerde me altijd erg, mijn Iffix.
Hij klom een keer op het schuurdak en was drie dagen weg. Hij kwam daar nooit en liep sowieso niet weg. Dit was een vergissing, iets wat hem overkwam. Ik was in paniek en bracht flyers rond. Na drie dagen kwam hij terugwandelen. Achteraf bleek hij drie huizen verderop naar beneden op een gelijkend plaatsje gesprongen te zijn (dat had een andere kat ook al eens gedaan). Toen de bewoner hem op de schuur zette, kwam hij blij weer thuis, trouw als altijd. Zelf had hij de sprong naar boven niet aangedurfd, zoals hij zoveel niet aandurfde.
Toen Miss Muis als kitten kwam, deed hij wat Giva bij hem had gedaan: hij waste haar van top tot teen en werd haar ‘vader’. Ondanks zijn castratie klom hij vrijwel dagelijks op haar met een grom en een beet in haar nek. Muis liep dan geïrriteerd grauwend weg en Iffix ging bedaard weer liggen, of sjokte naar mij toe. Ik geloof niet dat ik hem ooit anders heb zien lopen dan sjokkend; rennen was niet zijn ding. De reismand ook niet – het was altijd een drama om hem in de mand te krijgen. Toen hij een abces in zijn bek had en ik hem met veel hulp in de mand had gekregen, moest hij na de operatie drie dagen in de kliniek blijven omdat hij antibiotica-injecties nodig had en wij hem (en mij) de stress van die reismand niet aan wilden doen. Hij kwijnde daar weg en was erg blij dat hij weer thuis was – ondanks de rit in de mand. Eenmaal thuis herstelde hij snel en at ook bijna tandeloos lekker door.
In die tijd bleek dat ook mijn vader ALS had en Iffix werd nog belangrijker voor me. Hoe bestond het, zo’n naam en die vreselijke ziekte die hij door zijn naam voor mij troostrijk maakte. Alsof ik het verdriet weg kon aaien bij hem.
En toen verdween hij wéér spoorloos van het achterplaatsje … Ik deelde weer flyers rond, langs het grote rechthoekige blok waar wel 60 woningen aan elkaar grensden, plakte ze op bomen in de buurt. Hij was bang voor mensen, dus waar kon hij zijn? Het duurde zeven lange weken, weken waarin ik regelmatig tevergeefs bij die woningen aanbelde en vroeg of ze hem gezien hadden. Weken dat ik roepend door de buurt liep. Ik moest zó aan het idee wennen dat ik nooit zou weten wat er was gebeurd of waar hij was! Maar na zeven weken werd ik gebeld door de eigenaar van het huis met de ‘gelijkende’ tuin: zijn vriendin meende op de achterplaats een grote zwart-witte kat te hebben gezien. Ik vloog ernaartoe en zag hem van een kast naar een ruimte achter de schouw vluchten. Ik begon hem heel zachtjes te roepen en op zeker moment kwam er een miauwtje als antwoord. Het was Iffix!! Daarop vleien en languit liggend mijn hand achter de schouw, de mensen in hun eigen huis aan de kant sturend, vriend laten roepen dat hij met reismand moest komen en vleien, vleien, vleien, terwijl hij me kopstoten gaf (hij gaf geen normale kopjes). Totdat ik hem kon aaien en hij te voorschijn kwam. Maar de reismand gooide roet in het eten, dus weer vleien, vleien en aaien en toen hij voor de tweede keer tevoorschijn kwam, werd hij in een deken in de reismand gepropt en konden we naar huis. De man woonde eigenlijk al bij zijn vriendin, maar zijn poes woonde nog op zijn adres. Ze at de laatste tijd wel heel veel, vertelde hij Kortom: Iffix was niets tekortgekomen en had samen met de poes heerlijk het rijk alleen gehad 😀
Wat was ik blij dat hij thuis was! Dat durf je na zoveel weken niet meer te verwachten. En dat hij dan hemelsbreed nog geen 25 meter bij me vandaan had gezeten! Ik was zo ontzettend blij om hem weer bij de deur te zien als ik naar het toilet ging, om hem bij me op de bank te zien, waar hij zich naast me op de leuning vleide, kopstotend aan de bank en zijn vragend mauwen bij de eettoren – die bedoeld was om hem minder te laten eten, maar die hij niet snapte, zodat ik het er voor hem uit moest halen Hij ontdekte opeens speelgoed met een bal erin en lag daar eindeloos relaxed mee te spelen. En hij krabde alle bodems uit kartonnen dozen, waarvan er altijd wel eentje stond. Hoe meer lawaai hij daarbij maakte, hoe leuker hij dat leek te vinden.
Kleinie deed haar intrede en hij schoof Muis aan de kant, want een kitten wassen was belangrijker voor hem dan Muis. Die redde zich wel, al gaf ze hem uit frustratie wel regelmatig een mep. En toen J. in mijn leven kwam, duurde het een tijdje voordat hij langs die man met die schoenen durfde. Hij bleef op mijn leuning op de bank liggen en zou nooit bij J. gaan zitten. Of hij bleef angstvallig tegen Kleinie aan liggen (die even bang was als hij), zodat ze minder opvielen. Toen we gingen samenwonen, moest hij samen met Muis in de gehate reismand. Ik weet niet eens meer hoe we hem daar in hebben gekregen, maar het lukte. Het was een reis vol jammerende zieligheid. Eenmaal in Brabant aangekomen, zag hij Kleinie weer en was al gauw toch weer blij. Hij vond het heerlijk om als vanouds op het plaatsje achter het huis te komen – weglopen was voor hem niet eens mogelijk, al vonden de anderen hun weg via de schutting. Hij moest daar niets van hebben. Als de bel ging, vluchtte hij samen met Kleinie naar boven of naar het kiertje naast de schuur. Daar wachtten ze dan samen tot de kust weer veilig was
En toen verdween hij wéér! Deze keer samen met Toekie. Hoe kon dat nou!? De vaatwasser was vervangen en de voordeur had daarbij opengestaan. Ik was weer in paniek, want hoe kregen we twee bange katten terug in een buurt van een plaats waarvan men zei dat het vergeven was van de kattenmeppers? We hingen weer flyers op en liepen keer op keer roepend de hele buurt door. Toen we aan de tafel in de keuken zaten, meende ik hem zelfs te horen miauwen. Zou ik dan eindelijk officieel gek worden? Maar de derde dag hoorde ik hem weer en ditmaal kon ik de locatie achterhalen: het klonk vanachter het fornuis … Die was in een nis ingebouwd, met ruimte er achter. Opeens dachten we aan de nieuwe vaatwasser en sloopten we de plint onder de keuken vandaan. Daar kwamen twee verfomfaaide, hongerige katten tevoorschijn. Er lag nog water van de gesprongen afvoerleiding, dus dat hadden ze wel gehad. Maar de honger! Er werden veel kopstoten gegeven, afgewisseld met schrokkend eten. Wat waren we opgelucht! Drie maal was scheepsrecht, vertelde ik Iffix en hij mocht nooit weer verdwijnen.
Dat schrokkend eten bleef een hele tijd, en dat kotste hij dan fijn weer uit. Soms werden we er flauw van, maar hij was al oud, dus ach. Hij was ook wel slim: wij hadden een vakantie geboekt terwijl Toekie een beetje ziek was, dus de buren zetten op ons verzoek dagelijks een bakje natvoer voor haar bij het bed. Bij terugkomst zag Iffix er nog meer als Hollands welvaren uit, en bleef om het bakje van het natvoer cirkelen. Oftewel: hij was slim genoeg geweest om het in te pikken 🙂
Hij begon te snappen dat het kattenluik iets was waar je tegen moest duwen en deed af en toe een halfslachtige poging. Meestal begon hij te mauwen en keek ons aan, waarop wij dan opstonden, met een voet (zonder schoen!) het luikje open hielden, waarop hij er elegant doorheen sprong. Buiten dronk hij het smerigste water dat er was – blijkbaar was dat het lekkerst – en als hij weer naar binnen wilde, zat hij op een stoelleuning in de tuinkamer en bleef indringend en mauwend naar binnen kijken, totdat wij hem zagen en de deur voor hem openhielden. Want het luikje ging naar buiten en dat was toch wel een brug te ver voor onze nozele man 🙂
Anderhalve week geleden lag hij met gestrekte hals in zijn mandje te slapen, als een stervende zwaan. Ik maakte me als altijd meteen zorgen, vooral toen hij een paar dagen later ook begon te zwoegen vanuit zijn flanken. Maar hij at nog lekker en kwam ’s ochtends bij Kleinie en mij op ons bed liggen, besprong haar nog met zijn grom en liefdesbeet met zijn ene overgebleven tand. Kleinie sliep gewoon door, en ik joeg hem als altijd van haar af. Dat deed hij donderdag nog, maar vrijdag niet meer. Hij ging ook niet meer naar de etensbak, maar hij had wel enorme honger. Dus kreeg hij Sheba, en genoot daarvan vanuit zijn mandje, terwijl drie anderen likkebaardend wachtten. Ik had wat filmpjes gemaakt en belde vrijdag de dierenarts en mailde de filmpjes. Ja, ze moesten hem toch zien, maar gezien zijn enthousiasme met eten kon dat maandag wel. Huisbezoek kon niet vanwege corona. We konden wel bellen als het erger werd en dat was zaterdagochtend het geval. Ik maakte een spoedafspraak, pakte hem tegen de tijd dat we weg moesten op (wat hij tot mijn verbazing toeliet) en deed hem in de reismand. Dacht ik. Hij vloog er als een razende klauwend uit, raakte een ader in mijn arm, dus wij moesten eerst pleisteren en dweilen en de dierenarts afbellen. Daarna ging ik hem zoeken – hij had zich boven ergens verstopt. Na veel zoeken zag ik hem om een hoekje van een verstopplek kijken, en gaf hem eten. Maar hij liet het staan.
Later vond ik hem onderin de kast boven, in een donker hoekje. Ik werd erg bang, want dit betekent doorgaans dat ze gaan sterven. Wel een uur heb ik onderin de kast gelegen, vleiend en aaiend, totdat hij wat ging eten. Later kwam hij naar beneden en sjokte naar zijn mandje. Hij at nog wel een hapje, maar het kostte hem te veel energie. Wij twijfelden vreselijk: de reismand is stress, maar is dit lijden of kan hij hier rustig sterven? ’s Avonds leek het al stervenstijd te zijn: hij lag op zijn zij onder mijn werkblad, zich afzettend tegen de computer. Ik huilde vreselijk, het was zo akelig om te zien en ik kon hem toch niet missen! Iffix werkte een boel slijm naar buiten en ging daarna tot onze verbazing weer gewoon liggen, pootjes opgevouwen onder zijn borst. Wij konden toch iets rustiger slapen, ik kon hem even loslaten en het lot zijn gang laten gaan.
Zondagochtend lag hij in zijn mandje, maar hij wilde niet eten. Van mij wilde hij nog wat Sheba-vocht van de vingers likken, maar het was duidelijk dat het slecht ging. Ik overlegde met schoondochter en later met een poezenvriendin en maakte weer filmpjes. Ze vonden allebei dat we hem toch moesten laten zien bij de dierenarts. De poezenvriendin vroeg of zij hem moest vangen, maar dat ging me toch wat ver. Ik rolde hem in een stuk fleecedeken en duwde hem de reismand in, die opeens veel te groot leek voor zijn magere lijf. Natuurlijk was ik bang dat ik hem pijn gedaan had, maar hij zat in de mand, dus we konden een dierenarts bellen. Die zou net naar huis, maar hij wilde wel op ons wachten. Het was een rit van een kwartier, maar al na 5 minuten hoorde ik een raar geluid en toen we onder een lantaarnpaal door reden, zag ik: hij was al dood … We zijn toch naar de dierenarts gegaan en die kon ook niet anders dan de dood constateren. Maar hij troostte me erg met de reconstructie van zijn ziektebeeld: hier was ook een week geleden geen redden aan geweest. Iffix had massief hartfalen en zijn hart was er nu mee gestopt. Het verklaarde het vollopen met slijm en zijn blauwe bekje na zijn dood. Het stelde me gerust dat ik hem niet tekort had gedaan en vooral dat zijn sterven onvermijdelijk was en niet perse met de reismand te maken had. Want daar zat natuurlijk mijn pijn: die reismand en de eeuwige strijd daarmee.
Maar hij lag er zo mooi bij, dat we hem in het onderste deel van de reismand hebben laten liggen voor de andere katten en voor mij. Hij lag een avond binnen totdat zijn ziel weg was, daarna bleef hij tot dinsdag in de tuinkamer. Kleinie rook telkens als ze langs hem kwam aan hem, iedere keer weer. Alsof ze het niet kon geloven. Ikzelf geloof het ook niet: hij bleef zo mooi en ik kon geen afscheid nemen. Maar op dinsdag groef J. een grafje, vlakbij Toekie en vlakbij huis. ’s Middags hebben we hem samen begraven en weer huilde ik alles aan elkaar. Hoe moest ik zonder Iffix, zonder deze kat met wie ik zo verbonden was?
Een paar dagen voordat hij echt ziek werd, liep Iffix van zijn plaats naast mij op de bank achterlangs over de leuning en ging naast J. zitten, hem aankijkend. Het was uniek, hij deed dat nooit. Dat moet zijn overdracht geweest zijn: “Ik ben zo lang de man in haar leven geweest, neem jij het nu van mij over” ❤ Die gedachte troostte me ontzettend, ook nadat we hem begraven hadden. En de blauwe plek van de krabben van zaterdag is er nog en telkens als ik er naar kijk, voel ik hem en zijn trouw. Hij blijft met mij verweven, altijd. Ook letterlijk: er zijn heel wat haren van hem in mijn borduurwerken terechtgekomen en meegeborduurd 🙂
Gisteren aten we friet en ergerde het me voorheen weleens dat hij dan constant bij me zat te hengelen omdat hij mayonaise van mijn vinger wilde likken, nu miste ik dat gehengel. Er zijn wel honderd momenten op een dag dat ik denk aan Iffix zus en Iffix zo. Dat verdient hij ook, deze man die het langst bij mij bleef, die zo trouw was. Rust zacht, lieve lieve Iffixeman, je blijft voor altijd in mijn ziel ❤
Als tweede generatie-kind ben ik, zoals de meesten van ons, opgegroeid met oorlogsverhalen van onze ouders en grootouders. Mijn vader had het zwaar als hongerwinterpuber, mijn moeder was een kind van arme mensen op het platteland in het Noordoosten. Eén paar klompen voor een stel kinderen betekende dat zij om de beurt naar school moesten. Na de oorlog was er nog geen tijd voor pleziertjes; zij moest vanaf haar 14e werken en daarvoor was ze 14 uur van huis. Haar enige pleziertje was wekelijks naar de zang. Zij had een prachtige stem en kon moeiteloos bij elk lied de tweede stem zingen. Ze hield er levenslange vriendinnen aan over. Haar lichtpuntjes, die ze de rest van haar leven meenam en waar ik van genoot.
Mijn vader was een ander verhaal. Door de hongerwinterverhalen en de hongertochten die hij met zijn moeder en zusje vanuit het westen moest lopen, de vreselijke dingen die hij onderweg tegenkwam en ook thuis, waar honden en katten van straat verdwenen, en waar Duitsers kleine meisjes uithoorden over waar hun vader verstopt zat – die daarna vanuit zijn schuilplaats opgepakt en doodgeschoten werd. Die dingen maakten diepe indruk, meer dan de verhalen van mijn moeder. Al waren die even erg. Haar vader was tewerkgesteld in een Duits kamp omdat onderduiken zou betekenen dat zijn oudste zonen dat ook zouden moeten. Zij leden ook honger. Maar bij mijn vader waren er twee broers afgevoerd naar werkkampen en eentje kwam met grote problemen weer thuis. Erg, erger, ergst.
Wat ik altijd meekreeg, was de honger. Ik was een ondervoed kindje, weliswaar ruim 11 jaar na de oorlog geboren, maar ik was vaak ziek en had daardoor geen weerstand. Naast het dagelijkse levertraandrama waren er drama’s van slagroom en eieren moeten eten, of ik dat wilde of niet. Tegenwoordig wil ik dat veel te graag 🙂 maar toen was het toch een ander verhaal. Zo heb ik de oorlog in mijn ouders onbedoeld en ongewild overgenomen. Het enige wat daar van over is, is mijn moeite met het weggooien van eten. Pas als het beschimmeld in de koelkast staat, gooi ik het weg. Een houdbaarheidsdatum zie ik nauwelijks, tot grote afschuw van kinderen en kleinkinderen.
2020 wordt gekenmerkt door corona. Ondanks alle maatregelen konden wij gebruik maken van de versoepeling en een midweek op de Veluwe doorbrengen toen onze vloer werd geschuurd en geolied. Het was een mooie midweek in een fijn huisje met mooi weer, heerlijke fiets- en wandeltochten en een heerlijke dag met kennissen die op slag vrienden werden.
In juli konden we weliswaar niet naar de geplande F1-race, maar de 5 dagen erna konden we wél vlinderen en ontspannen in Oostenrijk, met opnieuw heerlijk weer, (kreunend) de alp op klauteren om daar van de mooiste vergezichten te genieten. Aansluitend waren we nog twee dagen in de Eifel, waar we ook genoten hebben. En in augustus konden we een mooie midweek met de kleinkinderen naar Zuid-Limburg.
Kortom: genoeg te genieten en prachtige herinneringen gemaakt, ondanks dit rare jaar.
Maar nu alles weer oploopt en we met een onzichtbare vijand te kampen hebben, merk ik dat het oorlog in mij is. Mijn calvinisme over wat ons kan overkomen veroordeelt de jongeren die feesten en mensen die zich niet aan (in mijn ogen) noodzakelijke maatregelen willen houden. Het land gaat vannacht al op slot en mensen klagen en roepen. Niet iedereen – ik chargeer omdat die berichten me opvallen, mijn gevoel daar achter blijft haken. Want had men in de oorlog een keuze? Toen kon er 5 jaar niet gefeest worden, toen kon er helemaal niks en hebben onze ouders en grootouders toen lopen klagen?
Daarmee kom ik bij de oorlog in mij. Ik word heel boos op feestende jongeren en protesterende volwassenen, alsof ik zelf aangevallen word. In mij klinkt dat overbekende verhaal van lijden van mijn ouders en grootouders, dat ik blijkbaar meedraag en dat zorgt voor onterechte boosheid. Het is ook mijn vijand, dat virus, het is de vijand van iedereen – of je er nou wel of niet in gelooft. En niemand wil opgesloten worden.
Toch heb ik de vorige lockdown als heel rustgevend ervaren. Wij hadden het samen goed en het was niet anders. Maar nadat we in de zomer weer van de vrijheid proefden, is het moeilijker om weer terug te gaan.
En mijn oorlog, die is van mij. Niet van jongeren, niet van degenen die er niet in geloven. Het is iets in mijzelf waar ik de komende stille weken mee aan de slag kan. Want voor ons blijft de wereld open, we kunnen online alles kopen wat we willen en hier komt een einde aan. Net als aan de oorlog trouwens. Daar mag ik 75 jaar na dato ook wel eens een punt achter zetten. Ik ga mijn best doen en focussen op de mooie dingen.
Het wordt tijd dat het stil in mij wordt.
Ruim 5 jaar geleden kwam hij in mijn leven. Ik kende hem al jaren van een taalforum, waar we samen met anderen enorm veel plezier hadden en dezelfde humor deelden. Maar hij had een vrouw, dus ik zag hem niet als iemand van wie je kon houden. Bovendien had ik besloten dat het wel genoeg geweest was, ik had het eindelijk wel zonder man naar mijn zin.
Zijn vrouw overleed vlak voordat mijn vader overleed en we hadden steun aan elkaar. Hij wilde me ontmoeten, met eigen ogen zien. Dus reed hij vanuit Brabant naar me toe, met het hondje dat zijn vrouw hem had nagelaten. Ik had een hard hoofd in dat hondje omdat poes Miss Muis erg dominant is. Dat bleek: ze daagden elkaar uit en deden telkens een ‘wie is de sterkste’-krachtmeting. Daarbij ging Muis op de trap zitten en zat het hondje op de vloer en werd er gestaard. Tot mijn grote verbazing won de hond!
Ik vond hem leuk, maar ik had allerlei argumenten om hem op afstand te houden: te klein, te snel, ‘too eager’ – verzin het maar. Maar langzaamaan vond ik hem wel steeds leuker. Hij was altijd bereid om alles voor me te doen. Een lieve, goedlachse man. Maar toch … En toen gingen we een middag naar het buitendijkse land en zouden een metalen trap op. Dat kon het hondje niet, dus hij droeg haar. Op dat moment werd ik verliefd, toen hij haar zo vasthield, terwijl ik voordien weleens dacht: ‘waarom moet die hond overal mee naartoe’. Maar dat beeld van die man met hond was zo ontzettend lief! Ik smolt.
We gingen al snel samenwonen toen we een leuk huis vonden. Ik wilde niet dat hij daar alleen met het hondje zou wonen en we telkens heen en weer moesten. Want 265 km is erg veel om te latten, en ik moest toch al reizen om mijn familie te zien. Dus hakten we de knoop door en verhuisde ik met 4 poezen naar het zuiden. We werden een samengesteld gezin, grapte ik: hij met het hondje, ik met de poezen.
De poezen moesten wennen, behalve Miss Muis, die meeliep met het rondje met het hondje. Binnenshuis meden zij elkaar, maar buiten was dat anders. Het hondje was doodsbang voor onweer en op een nacht hoorde ik ander getik van nagels dan ik gewend was. Ik liet mijn hand uit bed hangen en werd tot mijn verbijstering aan mijn vingers gelikt. Het hondje had de trap weten te beklimmen 🙂 Tot ongenoegen van de baas. Toen we met de auto op vakantie gingen, namen we het hondje mee en bleek zij dingen te kunnen die wij nooit verwacht hadden. Zo klom ze in het Tsjechische Tiske Steny ongehinderd over uitgesleten trapjes, over rotsen, en liet ze de kracht van haar ras zien: ze was waarlijk een Tibetaans Bergleeuwtje! Thuis heeft ze het na die ene keer nooit meer aangedurfd.
Omdat de poezen van mij altijd een scheutje koffiemelk kregen, sloot zij verwachtingsvol aan bij de meute in de keuken 🙂 Later kreeg ik steevast een likje aan mijn been als ik beneden kwam; zij wist dat er koffiemelk in het verschiet lag. Datzelfde gold voor de kaas die ik ’s avonds altijd neem. Ze wist het feilloos, ook toen ze al doof was en halfblind door de staar. Ze was een hondje op leeftijd, dat werd steeds duidelijker. De kwaaltjes werden geleidelijk aan wat erger. “Ze wordt oud”, zeiden we. Maar met 14 kon haar gebit nog onder gas-narcose onder handen worden genomen; ze was toch nog fit genoeg.
De laatste tijd ging het hard. Eerst was er het door één poot zakken. Het bleek dat de knie van de ‘rail’ liep, die dan al lopend weer op de plek schoot. Daarna was er het vele plassen, dat door een blaassteen werd veroorzaakt. Daarvoor moest ze een echo hebben, maar dat werd een drama – ze raakte volledig in paniek en men belde dat ze opgehaald kon worden. Maar goed, duidelijk was dat ze speciaal voer moest hebben. Dat vond ze minder lekker maar ze verstopte het wel als vanouds in haar mandje in de keuken. Sinds ze niet goed meer hoorde had ze zowel in de (open) keuken als in de kamer een mandje en het keukenmandje ging de hele keuken door als ze er haar brokken in verstopte en daarna opat 🙂
Ze zakte steeds vaker door haar poten en begon te janken in haar mand. Daar kon ze dan niet uit; het achterste deel van haar rug werd krommer en smal. Wij vonden dat ze te veel leed en gingen naar de dierenarts. Die dacht dat laseren haar kon helpen en deed twee keer een behandeling. Maar de tweede keer was ze zo bang dat ze daar haar plas liet lopen en constant jammerde. Wij besloten het hierbij te laten, gaven haar pijnstilling en wisten dat ze in haar laatste fase was beland. Maar toch, als ze kwispelde of aan mijn been likte, vonden we dat fijn. Maar steeds vaker moesten we samen praten over het einde.
Dat einde hebben we haar nu 10 dagen geleden gegund. Ze sliep diep toen de dierenarts hier kwam en werd alleen even wakker van de nare narcoseprik. Daarna was ze snel weg. Binnen een uur was haar ziel ook weg. We hebben haar ’s avonds in haar mandje in onze tuinkamer gezet om de poezen gelegenheid te geven afscheid van haar te nemen. Dat gebeurde niet, poes Kleinie was doodsbang en durfde niet langs haar, de andere poezen besteedden totaal geen aandacht aan haar. Wel vonden we ’s ochtends een kleikorrel die veel op een brokje leek voor de mand. Dat moet Muis gedaan hebben, die geeft cadeautjes. Het vertederde ons. Muis zat ook bij de hele euthanasieprocedure aandachtig toe te kijken – zij was deel van ‘de kring’ en voelde alles, daar zijn wij van overtuigd.
We hebben haar de ochtend na haar sterven weggebracht en voorgoed afscheid genomen. Binnen een week zat Muis plukkerig in de vacht, ze likte hele stukken kaal. Omdat we de mandjes meteen weggedaan hebben, zagen we telkens die lege plek. Daarom legde ik een zachte speeldoek op de plek van het mandje. Muis ging er acuut op zitten, en verhuisde daarna naar haar mand. Dat is nog steeds haar routing want ze mist ook het rondje met het hondje.
We missen haar, mijn ‘stiefhondje’, zoals ik haar altijd liefkozend noemde. Ik hield van het hondje zoals ik van de man houd. Dag lief stiefhondje, dank je wel voor de ruim 5 mooie jaren waarin je me je onvoorwaardelijke liefde gaf. Dank je wel voor 12 jaar vriendschap met de baas. Je bent vrij en je speelt op de regenboogbrug ❤
Heel vaak word ik als raar gezien en/of bestempeld. Mijn gedachtegangen zijn zeg maar ‘anders’. Ze kronkelen soms met een lus, waardoor mensen me niet snappen. Ik denk moeilijk waar het makkelijk kan en dat zorgt vaak voor de nodige hilariteit.
Zo had ik jaren geleden rugpijn en ging met de auto naar mijn werk (wat hooguit 800 meter verwijderd was). Achteraf begrijp ik niet dat ik niet op de fiets ging, maar destijds was dat volkomen logisch.
Eenmaal klaar met mijn werk, bleek de auto een lekke band te hebben. Met nog altijd de fiets in mijn achterhoofd, zette ik de auto in zijn vrij, deed het raampje open en duwde de auto naar huis. Waarom? Vanwege die lekke band, die thuis geplakt kon worden. Duhh … ik ben er lang mee geplaagd want mijn duw-actie was niet echt goed voor mijn rug 😉
Rond dezelfde tijd moest ik ergens naartoe en mijn partner had me gewaarschuwd dat er een gat in de uitlaat zat. Als ik een raar geluid hoorde, gaf dat niet – er stond een afspraak bij de garage.
En op de terugweg hoorde ik inderdaad een raar geluid. Ik reed bewust al binnendoor, want pech op de grote weg leek me niks.
Dat heb ik geweten! De auto stuurde steeds zwaarder en trok naar links. Gelukkig moest ik telkens linksaf, dus het was te doen. Maar het geluid werd erger en natuurlijk was er praktisch geen verkeer op de binnenweg, dus ik werd behoorlijk onrustig. Toen iemand mij inhaalde en gebaarde, stopte ik en stapte uit. Tot mijn ontzetting zag ik dat het euvel niets met de uitlaat te maken had, maar dat ik een lekke band had, die al heel erg flapte. Ik reed op de velg. En dat naast die herrie van de uitlaat!
De automobilist kreeg medelijden met me en eindelijk viel het kwartje bij mij. Na wat tegenstribbelen van zijn kant hielp hij dan toch de band te verwisselen (nee, niet plakken – het is geen fietsband 🙂 )
Ik kwam bijna huilend van opluchting thuis. Daar werd mij gevraagd of ik dan niet gevoeld had dat de auto zo trok? Jawel, maar ik moest toch telkens net linksaf! En dat geluid? Ja, de uitlaat …
Kortom: als een gedachte eenmaal in mijn hoofd zit, schakelt die blijkbaar moeilijk naar een andere optie. Ik kan nog tal van anekdotes noemen – sommige grappig, andere minder grappig omdat mensen niet begrepen wat ik dacht en me daardoor raar vonden. Ik heb in mijn leven talloze malen mijn kop gestoten – zowel letterlijk als figuurlijk – en die letterlijke keren kunnen er natuurlijk best mee te maken hebben. Of ik ben er mee geboren, dat kan ook. In beide gevallen kan ik er weinig aan doen.
Inmiddels weet ik dat als het me dwars zit, het erger wordt. Dan raak ik acuut overprikkeld, kan me niet meer concentreren en raak de gedachtelijn helemaal kwijt. Want dat mensen me raar vinden, daar heb ik me op aangepast door ‘rare’ dingen te doen, door onbewust mijn gedrag zo te veranderen dat ik toch goedkeuring krijg. En dat werkt natuurlijk niet als men je niet begrijpt.
Gelukkig blijft de humor meestal wel. De laatste jaren ben ik vaak woorden kwijt of hussel ik ze door elkaar en ook daar zie je een soort lus in mijn gedachtegang. Volkomen logisch als je de weg kent, maar onbegrijpelijk voor diegenen die een ‘normaal’ verhaal verwachten. Want als je wilt vertellen over iemand uit Mozambique en je komt niet op de naam van het land, wordt het verhaal wat gecompliceerd.
Ik omschreef het als volgt: “Uit dat land van die sijsjes, waar ze Braziliaans spreken.” Mijn partner hoorde me en zei dat in Portugal ook Braziliaans gesproken werd (hij kan mijn kronkels gelukkig wel volgen). Eigenlijk is het best knap hoe ik het omschreef, want in Brazilië spreekt men inderdaad Portugees en dat bedoelde ik 🙂
Zo kronkelen mijn hersens voort. Intussen probeer ik de prikkels in te dammen. Ik zie eindelijk dat mensen soms stukjes onthouden die ik volkomen logisch vond en begin te snappen dat het niet anders is. Kronkels verander je niet. Je gaat er zo goed mogelijk mee om en je probeert jezelf te accepteren zoals iemand zonder kronkel dat als vanzelf kan. En ik ben heel blij dat mijn partner mij begrijpt en ook mijn frustratie begrijpt als ik weer eens in een lus denk.
Ondanks zoveel liefde blijft onbegrepen worden pijn doen, maar de liefde en het begrip van mijn dierbaren maken heel veel goed en kronkelen diep mijn hart binnen. En dat is het allerbelangrijkste.
In 2003 kreeg ik na een rugoperatie een babykitten om te verzorgen. Binnen een paar weken had ik er 12 en werd Stichting Stamgasten geboren. Het is nooit een goed plan om dit soort dingen te doen als je niet begrenst, geen ‘nee’ zegt en bovendien geen degelijke opvang hebt. Mijn huis werd mijn opvang en mijn leven bestond uit kittens die dag en nacht verzorging nodig hadden. Daar kwamen schuwe katjes bij en gevonden moederpoezen met kleintjes. Ik ga niet over alle drama’s vertellen – een opvang in huis is vragen om grote moeilijkheden. En die kreeg ik. Het kostte me veel, op alle gebieden. Maar het leverde Toekie op.
Via een dierenartsenpraktijk kreeg ik in de zomer van 2003 7 schuwe boerderijkatjes van zo’n 4 maanden oud, waarvan Toekie de minst bange was en alleen zij droeg een cypers gevangenispakje. Ondanks dat de dieren niet plaatsbaar waren, hechtte ik mij niet aan hen; tenslotte waren het Stamgasten. Maar met Toekie liep het anders. Nadat ik ‘leeg’ moest vanwege schimmel, kwam zij een half jaar later veel socialer terug. Alleen in de reismand doen bleef een drama – ik kon haar niet oppakken. Maar ze was een lieve theemuts en vond het heerlijk om over haar buik geaaid te worden. Toen ik eindelijk zonder stichting terug ging naar vier katten, was Toekie daar eentje van en werd ze een eigen kat.
Toen ik naar Brabant verhuisde, kwam Toekie met Kleinie als eerste in dit huis om te wennen. Het bleek geen goed idee – de aannemer was aan het boren en breken terwijl wij in Friesland nog spullen inpakten. Bij aankomst zaten twee doodsbange poezen stijf tegen elkaar in een hoekje in het donkere washok. Ik heb een hele tijd moeten praten om ze zelfs maar te kunnen aaien, zo bang waren ze. Maar na de verhuizing kwamen ze los en werd dit hun thuis.
Toekie kwam wel achter het huis, maar klom niet op het dak of de schutting. Ze was bang voor vreemden, totdat haar gezondheid achteruitging en buren voor haar zorgden. Ze kreeg natvoer en daar had ze de vreemde ogen wel voor over. De laatste maanden was er een complete omslag: ze was voor niemand meer bang; er was altijd een kans op eten 😉 Dat had ze ook nodig, ze werd magerder en slomer.
Twee weken geleden vonden we haar blik niet goed. Ze mocht thuis sterven, in haar eigen tempo, maar we wilden niet dat ze leed. Ze was intussen zo ver heen dat ik haar zonder problemen kon oppakken en in de reismand kon doen. Dat was maar één keer eerder gelukt: jaren geleden toen ze een longontsteking bleek te hebben. Ze is toen voor de dood weggehaald. Deze keer zag de dierenarts een oude kat, buiten uitdroging had ze geen grote problemen. Een oude kat was geen dooie kat, als wij dat wilden, gaf hij haar een infuus. Natuurlijk wilden wij dat en na 48 uur infuus kon men bloed prikken en bleek haar schildklier te snel te werken. We haalden haar op, gaven haar 2x per dag een pilletje met haar Sheba en tussendoor kreeg ze kleine brokjes die ze ook heerlijk vond. Ze knapte zienderogen op, kwam aan en had weer die levendige, nieuwsgierige blik. Gisteravond was ze eindelijk aan het uitvinden hoe het kattenluik werkte. Ze redde het nog net niet. We zeiden: “Morgen of overmorgen kan ze het!”
Vanochtend kreeg ze haar pilletje en haar bakje voer, waarna wij onze dingen deden. Drie uur later was ze spoorloos. We riepen en zochten, schenen met zaklampen in elke donkere ruimte, checkten de schuur en zelfs de koelkast. Toen ik al zoekend de hond uitliet, vond ik haar. Ze lag half in de heg met beschadigingen in de vacht aan haar achterpoot en aan haar flank. Ze was al stijf. Ik heb haar huilend in een doosje gelegd en in de schuur gezet. We waren allebei ontdaan en ontzet want hoe was ze uit de tuin gekomen?! Dat zal een raadsel blijven, we weten het niet. Onder de schuttingdeur door past niet, over de schutting deed ze absoluut niet. En toch lag ze daar, dood.
Nog nooit heb ik zoveel jaren een huisdier gehad – ze worden niet zomaar 16! Het is nog niet te bevatten dat ze nooit meer krijst als je op haar poot staat, dat ze nooit meer tegen ons aan zal komen liggen, dat ze nooit meer in haar mandjes zal liggen die we allemaal voor haar kochten, maar die de anderen telkens inpikten. Ze ligt nog in het doosje met een roos bij haar. Kleinie heeft haar van top tot teen besnuffeld en gaf daarna een kopje aan het doosje. Dat troostte me. Vanavond voelde ik dat ze weg was, haar ziel was weg uit haar lijfje. Het geeft zo’n grote leegte!
Morgen begraven we haar. Lieve, lieve Toekie, de laatste Stamgast, wat houd ik van je. Je was zo’n deel van ons ‘gezin’, van ons leven samen. Wat zullen we je verschrikkelijk missen. Dank je wel voor je vertrouwen, voor je moed, voor je onvoorwaardelijke trouw en liefde. Dank je wel voor je unieke karakter en bovenal: dank je wel dat je alle 16 jaren van je leven met me wilde delen en dat je meteen van J. hield. Je blijft voor altijd in ons hart ❤
Tijdens de voorbije week heb ik weer vele valse vrienden meegemaakt en daar met goede vrienden ontzettend om gelachen. Ik was bij mijn lievelingsnicht en haar familie in Oranienburg – Berlijn, waar we nogal wat verjaardagen te vieren hadden.
Natuurlijk kwamen daar de Falsche Freunde tussen onze verwante talen uitgebreid ter sprake, wat als altijd voor veel plezier zorgde.
Zo was daar Petra, die me jaren geleden zei dat ze haar naam lelijk vond. Ik zei dat ze een prachtige naam had met een mooie betekenis. Maar ik was wel de vertaling kwijt, dus keek hulpzoekend mijn nicht aan en vroeg ‘rots’? Dit resulteerde in een lachstuip van de nicht, terwijl Petra’s gezicht droop van afgrijzen. Rotz betekent in het Duits namelijk een snottebel …
Sindsdien zeggen we als we elkaar zien: ‘Da ist die Petra Rotz!’ 🙂
Duitsers moeten in Nederland altijd lachen om de bordjes met 3x bellen en nog meer om alles wat met huren te maken heeft. De slogan ‘Auto huren 10 euro per uur’ zorgt voor zowel onbegrip als onbedaarlijk lachen. Want zoals Najib Amhali al zei: ‘Hoer is doer!’
Andersom zijn er ook eigenaardigheden: als iemand tegen mij zegt: ‘Ich bin pleite’, dan zeg ik ‘doei’. Maar het betekent dat men platzak is. Verwarring ten top!
Als Nederlandse (een volk dat alles verkleint, wat in het Duits niet kan) zei ik nadat men mij dat omstandig uitgelegd had braaf “Das ist ja ein Riesenkanin!”. Laat nou Kaninchen (en Eichhörnchen) zo’n beetje de enige woorden zijn die men niet kan vergroten!
Altijd weer vertellen wij het verhaal over de openhartigheid van Duitse vrouwen die mijn nicht zo typisch vond: zij klaagden openlijk over pijn in hun kruis. Het was bijna gênant hoe makkelijk men dat zei. Totdat ze begreep dat het kruis bij de Duitsers in de rug zit. Als we dan uitleggen dat het bij ons op een andere plek zit, zorgt dat vanzelfsprekend ook voor hilariteit.
Doordat ik de afgelopen week met een neef soms ook Engelse termen gebruikte, schudden mijn talenlades nogal door elkaar en kwamen er wat kruisbestuivingen uit. Mijn nicht begon over een patrijs die in het Engels gewoon partridge heet, maar in het Duits een totaal afwijkende naam heeft. Na enig nadenken zei ze: ‘Rebhahn’. Ik dacht half in het Engels en vroeg verbaasd: ‘Rape Hahn’? Ik denk dat deze vogel als Vergewaltigungshahn in onze geschiedenis blijft bestaan, net als Kanin en Frau Rotz.
Vals-vriendelijk bezien zou Pinkeltje in Duitsland een incontinente kabouter zijn, zoals zoveel dingen in andere talen zo anders zijn dan in de onze. Op de keper beschouwd zijn de valse vrienden dus geweldig – helemaal als ze bij dierbaren horen.
Lang geleden schreef ik regelmatig een blogje. Daar is flink de klad in gekomen, terwijl ik toch merk dat ik op Facebook of bij blogs geïnspireerd word door verhalen van anderen. Ik zal proberen mijn leven weer te beteren. Niet dat ik denk dat de wereld op mijn blogs zit te wachten, maar omdat ik het ook fijn vind om te schrijven, zaken te delen of op een rij te zetten.
Gisteren viel ik in een documentaire op National Geographic over de invloed van plastic, de plasticsoep en de gevolgen voor dier en mens. Het was schokkend, veel schokkender dan ik dacht. Want ik heb nooit goed begrepen hoe die plasticsoep in de oceanen terechtkomt, ik dacht dat het allemaal overboord gegooid werd. Nu blijkt dat dus niet zo te zijn – plastic is overal en belandt daardoor als vanzelf in oceanen, die als badkuip fungeren. Het is overbodig te zeggen dat vogels en vissen dus ook plastic binnenkrijgen. En wij ook doordat de nanodeeltjes ook in de vis blijven zitten. Maar het gaat mij nu niet om ons, maar om onze omgeving, onze wereld met een steeds meer verarmende natuur.
Ik zag hoe op een eiland ergens bij Hawaï kuikens van de kleinere albatrossoorten tussen plastic leefden. Dat deed zeer want wij zagen deze majestueuze vogels in oktober toen we vanuit de haven van Akaroa de Stille Oceaan opvoeren. We zagen de Reuzenalbatros, de Wandering Albatros – beiden soorten van grootste albatrossen ter wereld. Daarnaast enkele kleinere soorten zoals de mooie wenkbrauwalbatros. We vergaapten ons aan hun schoonheid en waren onder de indruk van hun kracht. Zij hebben een driedelige vleugel om zich als origami op te kunnen vouwen als ze drijven, waar alle andere vogels tweedelige vleugels hebben.
De oceaan leek schoon, heel Nieuw Zeeland was schoon. Wij zagen geen zwerfvuil en zeker geen plasticsoep. Maar het is er wel en de magen van deze mooie dieren zitten er vol mee. Het eiland uit de documentaire waar de jongen geboren worden, ligt midden in de plasticsoep-regio en de jongen keren na een aantal jaren altijd weer terug naar hun geboortegrond. De ouders die hun jongen vis voeren, geven vis met daarin plastic – soms van jaren oud. Want de aanwas van plastic neemt al 50 jaar enorm toe doordat het nooit meer weggaat. Het breekt af en je zou de oceanen al moeten zeven om ze helemaal schoon te krijgen. Maar dan nog zitten ze in onze kringloop.
Wij hebben veel zwerfvuil gezien, maar niet in Nieuw Zeeland. Toch zullen de albatrossen daar ook lijden onder het plastic afval. We kunnen beginnen met bewustwording en daarom doe ik mee met Australië, waar de maand juli in het teken staat van “stop met plastic”.
Voor allerlei informatie over de effecten van plastic op de aarde, zie https://www.nationalgeographic.nl/stopmetplastic.
Ik deel als reminder, ook voor mezelf, graag foto’s van de prachtige albatrossen, die majestueuze koningen van het luchtruim boven de oceaan. En als bonus een kleine blauwe pinguïn die dapper in de golven zwom.
Bomen rond de Stamtafel 