Avonturen

Wat is het alweer lang geleden dat ik schreef! Het leed met nek en schouders is na goede behandelingen in Antwerpen wel geleden, al presteerde ik het wel om afgelopen winter tijdens een vakantie in Egypte bij een ‘dagje’ Petra te vallen en schouder en elleboog te breken. Ook was mijn tricepspees gescheurd, dus ben ik op de valreep in 2022 geopereerd en ga ik 2x per week naar de fysio voor het oprekken van de pees en elleboog. De breuk in de bovenarm (ter hoogte van de schouder) is met een plaat en schroeven vastgezet en wil nog niet heel goed genezen. Daarom zwem ik 2 à 3x per week, in een heerlijk ouderwets openluchtbad in Veghel. Een baantje rug, terug borst en tot nu toe alleen schoolslag. Maar ik kan weer duiken en ik zwem probleemloos 2x 20 baantjes.

Petra was in alle opzichten interessant: het lopen tussen de rotsen door, om uit te komen bij de gaaf bewaard gebleven tempel – of wat het moge zijn. Ik noemde het The Temple of Doom, daar deed het me aan denken. Pal na de tempel viel ik en wat daarna volgde, was een avontuur op zich. Ik werd opgehaald door militairen in een te kleine jeep en naar een staatsziekenhuis vervoerd. Daar kon ik alleen maar roepen dat ik morfine wilde (vraag me niet waarom, maar ik bleef erom roepen. En kreeg het niet 😉 ) Mijn elleboog moest ook op de foto en er lagen 4 mannen op me om de arm gestrekt te houden, wat resulteerde in nog harder geroep om morfine 🙂 Tegelijkertijd dacht ik: als 4 mannen onder röntgenstralen gaan liggen, kan dat apparaat niet al te best zijn. Dat klopte wel, vergeleken met hier.

We moesten 38 euro afrekenen en de gids, die helemaal overstuur was, liet de hele bus omrijden langs een apotheek, waar een sling voor me werd gekocht. Ik werd gegipst in de auto gezet en teruggereden naar de bus, waar ik met vriendelijkheid en lieve dingen werd overladen. Nog steeds zonder morfine trouwens, maar in het gips en met sling ging het wel. Zo kwamen we gehavend en na weer veel avonturen op de luchthaven van Sharm-el-Sheikh terug in Nederland.
Toch bewaar ik mooie herinneringen aan die vakantie: 2 dagen voor mijn val heb ik een ‘tandemduik’ mogen doen en dat was van een onaardse schoonheid. Wat heb ik genoten! Ook Petra vond ik indrukwekkend; mijn val heeft dat gevoel niet bedorven. En buitenlandse ziekenhuizen vind ik sowieso fascinerend. Dit was mijn 3e al: in 2017 na een forse buikgriep een halve nacht op A&E in Nieuw Zeeland, in 2019 na een val op Madeira naar een stokoud ziekenhuis en ook hier was het oud en interessant.

Mijn schouder en arm vragen tijd en energie, maar ik ben juist zo actief mogelijk om de boel weer wat beter te krijgen. Dit in tegenstelling tot 2 jaar geleden, toen dat niet kon. De tuin is weer opgeknapt, stukje bij beetje werk ik die bij, mijn plantjeshobby – overblijfsel uit de coronaperiode – gedijt en ik kan zelfs weer fotograferen!
In het voorjaar waren we een week op Lesbos, waar we ondanks het mindere weer elke dag zo’n 3-5 kilometer wandelden en slangen zagen, het Petrified Forest (nou ja, forest – wat losse stammen, maar toch) hebben bezocht en aan een vogelexcursie hebben deelgenomen. Op één regendag na waren we elke dag actief. In juli zijn we wezen vlinderen in de Hautes Alpes en hebben daar prachtige soorten gezien en ons suf gefotografeerd. Rondom de gîte fladderde het dat het een lieve lust was en het was heerlijk warm. We hebben genoten!

Kortom: ondanks dat er van alles gebeurd is en we grote persoonlijke verliezen hebben geleden (zo overleed mijn allerliefste tante begin dit jaar onverwacht), hebben we het goed en is alles anders dan in de vorige blog. Ik ben erg blij dat ik veel dingen als avontuur kan ervaren en kan lachen om het schreeuwen om morfine omdat ik dat op de tv-serie A&E zag. Dat zat blijkbaar in een hoekje van mijn geest. Ironisch is dat we het terug in Egypte gewoon in de apotheek hadden kunnen kopen!
En dat de gids zo overstuur was, had alles te maken met zijn hoofdelijke aansprakelijkheid in Jordanië: hij had zo 5 jaar cel kunnen krijgen voor de val van een witte Europese vrouw. Daar schrokken wij van, wij hoeven geen wraak om een ongeluk. Iedereen kan struikelen!

Ik zwem stoer in het koude water en geniet daar ouderwets van, al word ik er liever wat bruin bij 🙂
Het enige wat ik nog mis is borduren. Ik durf het nog niet, omdat ik mijn arm net te hoog moet houden bij het vasthouden. Maar dat komt ook wel weer. Ik heb er alle vertrouwen in, en in wat komen gaat!